قصه ی عشق...
من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روز ها را با شب شمرده بودم
یک عمر دور و تنها ، تنها به جرم اینکه
او سرسپرده می خواست من دل سپرده بودم
یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی به جای خورشید من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم....
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و هشتم آذر ۱۳۹۱ ساعت 11:11 توسط پارسا
|
من دلم می خواهد